Hoe ga je om met een afwijzing?
Zeker gezien mijn pest verleden en my will to please kan het een grote valkuil zijn.
In de wereld van glitter en glamour schuilt ook regelmatig grote teleurstellingen en misschien wel verdriet en boosheid.
In mijn privéleven kan ik heel onzeker zijn en ben ik bang om afgewezen te worden. Als een vriendin niet meteen terug appt. Of als mensen zonder mij naar een feestje gaan. Zelfs als ik een bepaalde blik zie kan ik daar heel onzeker van worden. Kortom ik vul van alles in voor andere mensen. Ze hadden geen zin in mij, ze vinden mij toch niet zo leuk. Of ze zijn te druk voor mij. Dit komt allemaal nog door mijn pest verleden. Natuurlijk weet ik dat dit allemaal niet reëel is en dat ik echt wel mensen om mij heen heb die ook graag bij mij zijn en graag met mij praten etc. Maar als je vroeger een vriendin had die buiten school heel leuk met je kon samen spelen en je op school net zo hard pestte als de rest, dan breekt er een stukje in jou, in je vertrouwen in de mens. En dat kan heel lang duren voor je dat echt helemaal kwijt bent. En misschien raak je dat ook niet helemaal kwijt. Op de achtergrond zullen littekens af en toe om de hoek kijken en weer proberen op de voorgrond te komen. Door hard te werken aan mijzelf en meer terug te gaan naar wie ik ben en mijn kleine ik steeds beter leer omarmen, blijven littekens steeds vaker, oude littekens en worden het geen nieuwe wonden.
Hoe doe je dat dan in de acteerwereld? Eigenlijk heel simpel, voor mij dan. Als ik word afgewezen voor een casting zie ik dat niet als afwijzing van mij, mijn karakter of mijn kunnen, ook al is dat soms wel zo. Wat ik heb geleerd tijdens het observeren van kunstenaars, regisseurs en acteurs, zij denken in plaatjes, zij zien voor ogen hoe het allemaal moet worden, prachtige creatieve breinen die iets geniaals creëren. En jij past simpelweg niet in het plaatje. Niet omdat je niet mooi bent of niet goed bent of naja verzin het maar. Niks van dat alles. Jij past gewoon niet in het plaatje en de ander wel.
Thats it, meer niet. En hoe licht voelt dat. Ben je dan nooit teleurgesteld, ja natuurlijk. Altijd! Anders doe ik geen auditie, ik doe dit met heel mijn hart. Ik ben ook altijd trots op wat ik lever. Want ik geef altijd 200%. Ik kan niet anders.
Maar zonder teleurstelling geen overwinning. En hoe veel gevoelens gaan er door je heen als het wel lukt, na al die afwijzingen en dan mag je eindelijk shinen!
Fantastisch! Wat een prachtig vak.
100% Angelina
Daar zit ik dan, ongeveer 12 jaar, bij mijn eerste solo optreden met een monoloog.
De weg ernaartoe was met vele obstakels. Vanaf de eerste dag basisschool werd ik gepest. Ik was een emotioneel meisje met een rot achternaam. Dus het kostte mijn schoolgenootjes geen moeite om mij te laten huilen. En dat was natuurlijk hartstikke grappig. Ik werd uitgescholden om mijn achternaam, maar ik werd ook dik genoemd en mijn emoties waren vooral een goed mikpunt. Ik hoef jou niet uit te leggen dat je geen invloed hebt op welke achternaam je krijgt bij je geboorte en ik was al helemaal niet dik, eerder te dun.... Ik heb te veel gevoelens en ik ben te veel. Ik ben gewoon ik. Maar op een gegeven moment geloof je het ook nog. Mijn "vriendinnetje" wilde alleen in het geheim vrienden zijn. Waarschijnlijk zodat zij niet ook gepest werd. Maar dat betekende dat ik er alleen voor stond op school.
Tot ik in groep 3 drama les kreeg van meester Theo. Deze bevlogen creatieveling wist mij uit mijn schulp te krijgen. Hij gaf les in expressie en daar ging ik volledig in op. Doe een boom na. En ik was een boom! En wat voor een! Ik was een grote sterke eik die trots in de wind haar armen zwaaiden. Of een rivier. Ik was een heldere rivier met prachtige natuurstenen en een rustige stroming. Mijn water was zo helder dat je ervan kon drinken. Tijdens deze lessen kon ik weer helemaal mezelf zijn en tijdens deze lessen was ik heel zelfverzekerd en kon de rest van de wereld mij niks schelen. Dit was mijn wereld, mijn zuurstof, mijn kracht.
Vanaf groep 6 ging ik na schooltijd bij meester Theo lessen volgen bij zijn theatervereniging. Er ging een wereld voor mij open. Wat een lieve mensen. Er werd niet gepest, ze vonden mij zelfs aardig. We hadden veel lol. Meester Theo zag mij voor wie ik was. Dit was mijn ding. Hier ging mijn bloed sneller van stromen. Hier groeide ik uit tot wie ik eigenlijk was.
De groep 8 musical kwam eraan en ik ging samen met meester Theo de musical bedenken en schrijven. Ook heb ik 2 liedjes geschreven op de muziek van de Lion King. Meester Theo vond dat ik de hoofdrol mocht spelen, maar ik had voor mezelf een veel leukere rol bedacht. Kleiner, maar zoveel leuker om te spelen!
Ook waren mijn klasgenoten het er niet mee eens dat ik een grote rol mocht spelen. Dit keer deed mij dat niks. Ik wist hoe groot mijn aandeel in deze musical was. Mijn creativiteit zat erin, mijn hart en ziel. Het was dan ook zeer geslaagd, al zeg ik het zelf!
Bij de theatervereniging speelden we elk jaar een stuk ter afsluiting van het leerjaar. Het bestond uit improvisatie, expressie, gescript en in mijn 2de jaar ook een monoloog. Mijn monoloog, solo, zelf bedacht vanuit mijn ervaring. Nu stond ik ineens alleen in de spotlight, alleen op het podium. Kwetsbaarder kan haast niet. Maar zelfverzekerder dan ooit. Het publiek was geroerd, mijn emoties waren nu mijn rijkdom. Ik heb hem helaas nooit opgeschreven want ik deed hem elke keer (3x) vanuit mijn hart.
Zo open, zo puur, zo zelfverzekerd, vol emotie en 100% Angelina.
Lieve Theo,
Enorm bedankt dat je mij zag, dat je mij onder je vleugels nam. Waardoor mijn kindertijd een stuk aangenamer werd.
Helaas ben je veel te vroeg gegaan maar in mijn hart zit je nog steeds.
Liefs.
