Daar zit ik dan, ongeveer 12 jaar, bij mijn eerste solo optreden met een monoloog. 

De weg ernaartoe was met vele obstakels. Vanaf de eerste dag basisschool werd ik gepest. Ik was een emotioneel meisje met een rot achternaam. Dus het kostte mijn schoolgenootjes geen moeite om mij te laten huilen. En dat was natuurlijk hartstikke grappig. Ik werd uitgescholden om mijn achternaam, maar ik werd ook dik genoemd en mijn emoties waren vooral een goed mikpunt. Ik hoef jou niet uit te leggen dat je geen invloed hebt op welke achternaam je krijgt bij je geboorte en ik was al helemaal niet dik, eerder te dun.... Ik heb te veel gevoelens en ik ben te veel. Ik ben gewoon ik. Maar op een gegeven moment geloof je het ook nog. Mijn "vriendinnetje" wilde alleen in het geheim vrienden zijn. Waarschijnlijk zodat zij niet ook gepest werd. Maar dat betekende dat ik er alleen voor stond op school.

Tot ik in groep 3 drama les kreeg van meester Theo. Deze bevlogen creatieveling wist mij uit mijn schulp te krijgen. Hij gaf les in expressie en daar ging ik volledig in op. Doe een boom na. En ik was een boom! En wat voor een! Ik was een grote sterke eik die trots in de wind haar armen zwaaiden. Of een rivier. Ik was een heldere rivier met prachtige natuurstenen en een rustige stroming. Mijn water was zo helder dat je ervan kon drinken. Tijdens deze lessen kon ik weer helemaal mezelf zijn en tijdens deze lessen was ik heel zelfverzekerd en kon de rest van de wereld mij niks schelen. Dit was mijn wereld, mijn zuurstof, mijn kracht. 

Vanaf groep 6 ging ik na schooltijd bij meester Theo lessen volgen bij zijn theatervereniging. Er ging een wereld voor mij open. Wat een lieve mensen. Er werd niet gepest, ze vonden mij zelfs aardig. We hadden veel lol. Meester Theo zag mij voor wie ik was. Dit was mijn ding. Hier ging mijn bloed sneller van stromen. Hier groeide ik uit tot wie ik eigenlijk was.

De groep 8 musical kwam eraan en ik ging samen met meester Theo de musical bedenken en schrijven. Ook heb ik 2 liedjes geschreven op de muziek van de Lion King. Meester Theo vond dat ik de hoofdrol mocht spelen, maar ik had voor mezelf een veel leukere rol bedacht. Kleiner, maar zoveel leuker om te spelen!  

Ook waren mijn klasgenoten het er niet mee eens dat ik een grote rol mocht spelen. Dit keer deed mij dat niks. Ik wist hoe groot mijn aandeel in deze musical was. Mijn creativiteit zat erin, mijn hart en ziel. Het was dan ook zeer geslaagd, al zeg ik het zelf!  

Bij de theatervereniging speelden we elk jaar een stuk ter afsluiting van het leerjaar. Het bestond uit improvisatie, expressie, gescript en in mijn 2de jaar ook een monoloog. Mijn monoloog, solo, zelf bedacht vanuit mijn ervaring. Nu stond ik ineens alleen in de spotlight, alleen op het podium. Kwetsbaarder kan haast niet. Maar zelfverzekerder dan ooit. Het publiek was geroerd, mijn emoties waren nu mijn rijkdom. Ik heb hem helaas nooit opgeschreven want ik deed hem elke keer (3x) vanuit mijn hart.

Zo open, zo puur, zo zelfverzekerd, vol emotie en 100% Angelina. 

Lieve Theo, 

Enorm bedankt dat je mij zag, dat je mij onder je vleugels nam. Waardoor mijn kindertijd een stuk aangenamer werd. 

Helaas ben je veel te vroeg gegaan maar in mijn hart zit je nog steeds.

Liefs.